Carte blanche nan Katinka Bock.

Programma van onlinefilms beschikbaar op het platform van La Loge

“Film is voor mij een handig medium wanneer ik met beeldhouwkunst een probleem niet kan oplossen of openen. Ik raak aan en probeer” Katinka Bock

Van 1 tot 13 maart 2022 brengt La Loge online een reeks kortfilms van kunstenares Katinka Bock en van gastkunstenaars Daniel Steegmann Mangrané en Ulla von Brandenburg. Dit digitale programma, dat bedacht werd als een verlengstuk van de tentoonstelling Common People (22.01-27.03.22) en met de titel Schön von hinten, is een ander verhaal van randgebied, (belemmerde) blikken, lijnen en cirkels in het hart van de vormen en de praktijk van Katinka Bock.

Katinka Bock, _o_o__o (red and green), 2017
Gedigitaliseerde super 8-film, ZW, stil, 16:9, 2 min 50
Met dank aan de kunstenaar en Galerij Jocelyn Wolff
“Ik ben geïnteresseerd in het potentieel van verandering. Ik probeer de werkelijkheid niet te vatten volgens vooropgezette meningen erover. De super 8-camera introduceert een afstand tussen objecten en de wijze waarop ik ze zie. Er ontbreekt iets in de film: de kleur natuurlijk, maar ook alle gevoelens en het bewustzijn die de werkelijkheid kan hebben. Dit is het perspectief van een amateur, die van het proces houdt zonder zich zorgen te maken over een nauwkeurige weergave van de realiteit.” K. Bock

Katinka Bock, Zarba Lonsa, 2015
Gedigitaliseerde super 8-film, ZW, stil, 4 min
Met dank aan de kunstenaar en Galerij Jocelyn Wolff
Sculpturen van heel verschillende afmetingen worden de ‘hoofdpersonages’ van deze film gedraaid in super 8. In een soort infighting tussen figuren die we slechts gedeeltelijk kunnen zien en de sculpturen, vormen zich lichamen in constante transformatie, die dan weer verdwijnen. Deze verschijningen reageren op een reeks van mogelijkheden en interacties tussen vormen en de mensen die ze manipuleren, tussen container en inhoud. De sculpturen, de lichamen en de beweging van de beelden resoneren samen alsof ze de poreusheid tussen binnen- en buitenruimte onthullen.

Katinka Bock, Couler un tas de pierres, 2007
8 mm-film overgezet op dvd, 2 min 45
Met dank aan de kunstenaar en Galerij Jocelyn Wolff
De titel schommelt tussen spreekwoord en protocol. Couler un tas de pierres is tegelijk een sculptuur gemaakt in de open ruimte door een verdwijning, een activering en een film. Een sloep geladen met stenen die in de velden rond Château-Thierry zijn opgeraapt, wordt aangedreven door een andere sloep op een arm van de Marne, de Fausse Marne, en vervolgens op een plaats tot zinken gebracht.

Ulla von Brandenburg, Around, 2005
Super 16 mm-film, ZW, stil, 2 min 30. Met dank aan de kunstenaar.
Met dank aan de kunstenaar & Galerie Art: Concept (Paris), Meyer Riegger (Karlsruhe), Pilar Corrias Gallery ( London), Produzentengalerie Hamburg (Hamburg)
Je bent mooi van achteren, je bent mooi als je weg moet. Françoise Cactus houdt van afscheid en afstand. Ik observeer de nek, de schouders, ik luister naar de woorden van de vrouw voor mij in de wachtrij. Ik vraag me af: wat is het gezicht dat bij deze stem hoort?
Ulla houdt van shows en de ruimte backstage. Die van vrijheid. Je buigt, het gordijn valt. Ik wil je zien gaan, draaien, weglopen en nooit meer terugkomen. Soms komt een mens nooit meer terug.
In 2005 brak een reeks gewelddadige rellen uit in de regio Parijs. Jij en ik zijn net in Parijs aangekomen, we kennen elkaar nog niet. We wonen in het centrum. We zien ruggen, we draaien mee, soms uit de pas. De plaat speelt nooit kant A en B tegelijk. Drieëndertig toeren, A-B-BA. Waar is het midden van de periferie? In 2005 is het midden blauw. Ik rijd op de Périphérique, ik sla linksaf, rechtsaf. Ik fotografeer de buitenwijken, en vijfenveertig minuten van een nacht ontvouwen zich op de film. Ik fotografeer Parijs, vijfenveertig minuten van dezelfde nacht op een andere film. Je bent mooi van achteren, je bent mooi in de nacht.

Uittreksel uit Around, voor Ulla, door Katinka Bock, september 2020.

Daniel Steegmann Mangrané, 16mm, 2007
16 mm-film, kleur, gesynchroniseerde 4-kanaals digitale klank, 4'54". Met dank aan de kunstenaar.
Deze film is opgenomen op 16 mm-pellicule in het zuidwestelijke deel van het Braziliaanse regenwoud, de Mata Atlântica. In navolging van de werkwijze gehanteerd in de structurele cinema, speelt 16mm met de filmrol waarmee de film gemaakt wordt als constitutieve basis van zijn vorm en inhoud. Een standaard 16 mm-filmrol van 200 voet (60,96 meter) heeft een geschatte lengte van 5' 33" (333"). Dat betekent dat er elke 5,46 seconden 1 meter film wordt verbruikt of 18,3 cm elke seconde. Om dit werk te maken verbouwde de kunstenaar een 16 mm-filmcamera. Het bijzondere aan die ingreep is dat één enkele motor gelijktijdig en met dezelfde snelheid de film op de spoel en de camera langs een kabel laat lopen. Elke meter gefilmde film komt precies overeen met een meter die door het woud is afgelegd, en de snelheid van die beweging komt overeen met de snelheid waarmee de film in de camera draait. Het resultaat is één enkele take, een long shot dat met constante snelheid door de jungle beweegt, dieper en dieper het woud in, zolang de filmrol draait, voet per voet. 16mm is zowel een essay over cinema als over het woud en de kruisingen die zich daarin voordoen. Een film over tijd en de aard van de creatieve daad.

Biographies

Katinka Bock werd geboren in 1976 in Frankfurt am Main (Duitsland) en woont en werkt in Parijs. In haar oeuvre vermengt ze beeldhouwkunst, film, fotografie en installatie en legt ze zich toe op concepten die verband houden met geschiedenis, grondgebied, gebruiken en symbolen. In 2021 presenteerde ze Logbook in Artium, Museo de Arte Contemporáneo del País Vasco (Vitoria-Gasteiz, Baskenland). In 2020 nam ze, als onderdeel van L’art dans les chapelles in Bretagne, de kapel Saint-Adrien in Saint-Barthélemy over en produceerde ze Rauschen in Kestner Gesellschaft, Hamburg. Haar eerste Parijse institutionele tentoonstelling was Tumulte à Higienópolis in Lafayette Anticipations (2019). In 2018 produceerde ze Tomorrow’s Sculpture, een cyclus van tentoonstellingen in drie fasen in het Kunstmuseum Winterthur (Sonar), Mudam Luxembourg (Smog) en het Institut d’art contemporain, Villeurbanne (Radio). Andere solotentoonstellingen waren onder meer One of Hundred, FalseFront, in Portland, Oregon (2017); Zarba Lonsa in de Laboratoires d’Aubervilliers (2015); Katinka Bock: 40 Räuber in het MAMCO, Genève (2013–14). De afgelopen jaren nam ze deel aan groepstentoonstellingen in de Jeu de Paume, Parijs; Musée d’art moderne de la ville de Paris; Kunstmuseum Bonn (2021); Le Crédac, Ivry-sur-Seine (2020); FRAC Occitanie Montpellier; Musée Zadkine, Parijs (2018); KIOSK, Gent (2015). In 2019 was Katinka Bock een van de genomineerde kunstenaars voor de Prix Marcel Duchamp. Ze was artist in residence in de Villa Medici in Rome (2012–13) en ontving de 14e Ricard Foundation Prize in Frankrijk en de Dorothea von Stetten-Kunstpreis in Duitsland (2012). Ze studeerde af aan de Kunsthochule Berlin-Weissensee (2004) en de Ecole nationale supérieure des beaux-arts de Lyon (2005). Sinds 2013 publiceert Katinka Bock in samenwerking met Louis Lüthi de serie One of Hundred. Ze publiceert regelmatig bij Roma Publications, Mer. Paper Kunstalle, Abäke, Paraguay Press en Distanz en werkt vaak samen met MOREpublishers.

Ulla von Brandenburg werd in 1974 geboren in Karlsruhe en woont en werkt in Parijs. Na een opleiding scenografie in Karlsruhe en een uitstapje in de theaterwereld, volgde ze een opleiding aan de Hochschule für Bildende Künste in Hamburg. Haar werk wordt gekenmerkt door een diversiteit aan dragers en media (installaties, films, aquarellen, muurschilderingen, collages, performances, enz.) die op elkaar inspelen en die ze ensceneert in verhouding tot de tentoonstellingsruimte. Ze beheerst de codes van de scenografie perfect, en met haar kennis van literatuur, geschiedenis van de kunst en de architectuur, maar ook psychoanalyse, spiritisme en magie, gaat ze ook te leen bij zowel esoterische rituelen en populaire ceremonies als bij mechanismen en codes uit het theater, met de bedoeling de opbouw van onze sociale structuren te onderzoeken.
Haar werk kent internationale erkenning en was te zien op talloze solotentoonstellingen, zoals die in het Palais de Tokyo in Parijs (2020), in het MRAC in Sérignan (2019), in de Whitechapel Gallery in Londen (2018), in het Musée Jenisch Vevey in Zwitserland (2018), in het Kunstmuseum Bonn (2018), in het Perez Art Museum in Miami (2016) of nog in het Contemporary Art Museum in Saint Louis (2016). Haar werken maken deel uit van prestigieuse collecties, zoals Tate Modern in Londen, het Mamco in Genève, het Centre Pompidou in Parijs of het Mudam in Luxemburg.

Daniel Steegmann Mangrané is geboren in 1997 in Barcelona, hij woont en werkt in Rio de Janeiro. Zowel in zijn tekeningen en films, als zijn sculpturen, installaties of interventies in het landschap bevraagt Daniel Steegmann Mangrané onze relatie tot de omgeving en nodigt hij de toeschouwer uit om fysiek deel te nemen aan een projectie of een verplaatsing.
Het werk van Mangrané tast vaak de grens af, die waar natuur en kunstgreep elkaar ontmoeten. Lijnen, cirkels en ruiten worden getekend, gesneden en geprojecteerd tot precieze ingrepen die een sterke aantrekkingskracht hebben. Deze zin voor zintuiglijk experiment is in veel van zijn werken terug te vinden.
Recente solotentoonstellingen van zijn werk waren te zien in Kunsthalle Münster, Münster (2020); Pirelli HangarBicocca, Milaan (2019); Institut d’Art Contemporain de Villeurbanne, Villeurbanne (2019); CCS Bard College, New York (2018); Fundació Tàpies (2018); Museu Serralves, Porto (2017); MAMM, Medellín (2016); Lafayette Foundation, Parijs (2015). Zijn werk werd ook getoond in de groepstentoonstellingen Liverpool Biennial (2021); Taipei Biennial (2020); Concrete Contemporary, Museum Haus Konstruktiv, Zürich (2019); I was raised on the internet, Museum of Contemporary Art, Chicago (2018); Mixed Realities, Kunstmuseum Stuttgart, (2018); Cosmic Spring, Centre Pompidou, Metz (2017); en op vele andere plaatsen.