Mondo Cane door Jos de Gruyter & Harald Thys

MONDO CANE (hondenwereld in het Italiaans) verwijst naar een gelijknamige film uit 1962 door Paolo Cavara en Gualtiero Jacopetti. In de vorm van een pseudo documentaire toont de film een aaneenschakeling van sensationele beelden van choquerende culturele praktijken afkomstig uit de hele wereld.

De tentoonstelling MONDO CANE kan gezien worden als een folklore museum waarin de menselijke figuur wordt uitgestald. De bewoners van het paviljoen zijn doofstom, lijkbleek en angstig. De repetitieve handelingen die ze verrichten, zijn louter formeel en leiden tot een reeks gekunstelde figuren die de bezoekers aanzetten de gehele vertoning te interpreteren als een curiosum, gealiëneerd van de hedendaagse realiteit. De tentoonstelling omvat een twintigtal poppen, waarvan de meeste geautomatiseerd zijn en 4 grote ingekleurde lijntekeningen met pastorale andschapstaferelen. De centrale ruimte van het paviljoen, waartoe de bezoeker vrijelijk toegang heeft, wordt bevolkt door ambachtslieden – een sitarspeler, een pottenbakster, een pizzamaker, een breister, een spinster, een messenslijper en een troubadour – die plichtsgetrouw en onafgebroken hun ambacht uitvoeren. De met stalen traliewerk afgesloten zijruimten van het paviljoen worden bewoond door schurken, zombies, dichters, psychopaten, gekken en marginalen. Deze twee werelden bestaan samen in hetzelfde paviljoen maar zijn zich niet bewust van elkaar. Ze raken elkaar niet, de scheiding is compleet. In dit tweedelig universum leeft een constante psychose.

MOND CANE was de inzending voor het Belgisch Paviljoen van de 58e Biënnale van Venetië en kreeg een eervolle vermelding van de jury.

Samengesteld door Anne-Claire Schmitz